เพิ่งเล่นเกม Portal 2 จบครับ เล่นรวดทีเดียวสองวันเลย นับว่าสนุกครับ

สำหรับใครที่ไม่เคยเล่นเกม Portal มาก่อน เกมนี้เป็นเกม Puzzle ในมุมมองแบบ First-Person Shooter คล้ายกับ Half life/Counter Strike ครับ (ผู้ผลิตเจ้าเดียวกันคือ Valve) โดยตัวเกมนั้นเราจะเล่นเป็น Chell สาวสวยผู้ถือปืน Portal Gun โดยตัวปืนนี้ไม่ได้ยิงออกมาเป็นกระสุน แต่ว่าจะยิงเพื่อสร้างช่องระหว่างมิติสีฟ้า และสีส้ม โดยช่อง Portal นี้จะเชื่อมถึงกัน นั่นคือถ้าเราเดินเข้าไปทางช่องสีฟ้า จะไปทะลุออกที่ช่องสีส้มครับ

เป้าหมายของเกมในแต่ละด่าน ก็คือหาทางจากจุดเริ่มต้น ไปยังทางออกของแต่ละด่าน โดยทั่วไปแล้วทางออกจะอยู่ตรงบริเวณที่เดินดุ่มๆ เข้าไปไม่ได้ ต้องอาศัยการใช้ Portal สร้างทางออก นอกจากนี้ยังอาจต้องอาศัยการกดสวิชต์ หรือการใช้อุปกรณ์บางอย่างช่วยให้ไปถึงทางออกได้ครับ

ข้อเด่นของเกมนี้คือมีการใช้ระบบฟิสิกส์ค่อนข้างเยอะตามแนวโน้มของเกมสมัยใหม่ ยกตัวอย่างเช่นเมื่อกระโดดลงสู่ Portal ด้วยความเร็วหนึ่งๆ ก็จะไปโผล่อีกที่ด้วยความเร็วเท่ากัน ทำให้สามารถกระโดดข้ามที่สูงๆ ที่กระโดดธรรมดาไม่ถึง

นอกจากนี้แล้วในเกมภาค 2 นี้ยังมีชนิดของพื้นผิวที่จะสร้างความแตกต่างกันออกไป เช่น พื้นผิวที่ถูกทาด้วยสีส้มจะทำให้วิ่งเร็วขึ้น พื้นผิวสีฟ้าทำให้กระโดดได้สูงขึ้นเป็นต้นครับ



ตัวเกมภาคนี้เล่นยากขึ้นกว่าภาคแรกเล็กน้อย เนื่องจากบางฉากนั้นจะใหญ่ขึ้นมากๆ ทำให้เราต้องเดินสำรวจฉากก่อนที่จะมานั่งคิดว่าจะกระโดดอะไร ผ่าน Portal อะไรตรงไหนทีหลัง และการที่ฉากใหญ่ขึ้นยังทำให้เราสับสนได้ในบางครั้งด้วย (บางทียังหาทางออกไม่ค่อยเจอเลยก็มี) แต่เมื่อเล่นไปสักพักก็จะพอรู้ว่าตรงไหนควรทำอย่างไรครับ

นอกจากเกมที่เล่นเป็นฉากๆ มีจุดเริ่มต้น ค้นหาทางไปยังทางออกดังภาคที่ผ่านๆ มาแล้ว ในภาคนี้ยังมีบางส่วนของเกมเป็นคล้ายลักษณะเกม Action คือเราโดนไล่ล่า ต้องหาทางหนีด้วยระยะเวลาอันจำกัดอีกด้วยครับ

สรุปว่าเกมนี้น่าสนใจ สมกับที่ได้รับคำนิยมจากหลายๆ สื่อครับ

ข่าวที่คึกโครมในสัปดาห์ที่ผ่านมาสำหรับ iPhone คงจะหนีไม่พ้นการที่มีผู้ไปค้นพบโดยบังเอิญว่า iPhone นั้นเก็บไฟล์ที่แสดงที่อยู่ของเราไว้ในเครื่องคอมพิวเตอร์ครับ

โดยไฟล์ที่มีชื่อว่า consolidated.db ซึ่งเก็บข้อมูล latitude, longitude ของตำแหน่งที่ iPhone อยู่ นั้นจะถูก Sync กลับมาบนคอมพิวเตอร์ของเราทุกครั้งที่เราทำการ Sync iPhone กับ iTunes ไฟล์ดังกล่าวนั้นสามารถเข้าถึงได้โดยง่าย และมีผู้เขียนโปรแกรมที่นำตำแหน่งที่เก็บเอาไว้มาพล็อตไว้บน Google Maps ให้เราได้ดูด้วยครับ

ผมเองได้ลองดาวน์โหลดโปรแกรม iPhone Tracker for Windows และได้ลองใช้งานดู พบว่า

• ตำแหน่งที่เก็บไฟล์ consolidated.db อยู่ในโฟลเดอร์ C:\Users\App Data\Roaming\apple computer\mobilesync\backup\<อักรขระสุ่ม>\consolidated.db
• ตำแหน่งที่อยู่ที่โดนเก็บเอาไว้นั้นไม่ค่อยแม่นมากเท่าใดนัก เพราะทั้งวันนี้ผมอยู่แต่กับบ้านจุดเดียว กลับส่งตำแหน่งออกมามากมาย แถมตรงกลางของทุกจุดนั้นยังไม่ตรงจุดที่บ้านผมอยู่ด้วย (แต่ก็ใกล้เคียงในระยะ 1 กม.)
• แต่ก็นั่นแหละ วันนี้ทั้งวันผมแทบไม่ได้เปิด GPS เลยนะเนี่ย
• การดูตำแหน่งย้อนหลังนี่ทำได้น่ากลัวทีเดียว ย้อนได้ตั้งแต่ผมไปเชียงราย ซึ่งนั่นมันก็เกือบหกเดือนมาได้แล้ว เรียกได้ว่ารู้เลยว่าไปเที่ยวไหนมามั่งตั้งแต่ใช้ iPhone
• ยังไม่ได้ลองกับเครื่องอื่น เลยไม่แน่ใจว่าใช้กับ iTunes ที่มี iPhone 2 เครื่องขึ้นไปได้ด้วยหรือเปล่า

เคยรู้สึกบ้างไหม ว่าบางครั้งเรารู้สึกว่าโทรศัพท์ที่ถืออยู่นั้นสั่น แต่จริงๆ พอหยิบขึ้นมาแล้วมันกลับไม่ได้สั่นเสียหน่อย ถ้าคุณเคย คุณก็ไม่ได้เป็นอยู่เพียงคนเดียวครับ

รายงานจาก BMJ ฉบับล่าสุด (ฉบับฉลองคริสต์มาสเลยมีเปเปอร์สนุกๆ ให้อ่านเล่นๆ) ได้ทำการศึกษาแพทย์และบุคลากรสาธารณสุขจำนวน 176 คนที่ใช้งานอุปกรณ์อิเลคทรอนิกส์ที่สามารถสั่นได้เกี่ยวกับอาการดังกล่าว (เรียกว่า Phanthom Vibration Syndrome) ผลปรากฎว่า

• 115 ราย (68%, 95%CI 61-75%) รายงานว่ามีเหตุการณ์ดังกล่าว โดยส่วนใหญ่เป็นทุกสัปดาห์หรือทุกเดือน 14% เป็นทุกวัน
• 7% รู้สึกว่ามันค่อนข้างน่ารำคาญ (bothersome) หรือน่ารำคาญมาก (very bothersome)
• ปัจจัยที่สัมพันธ์ต่อความรู้สึกหลอนนี้คือ อายุมาก, นักเรียนแพทย์หรือแพทย์ประจำบ้าน, ใส่ไว้ที่กระเป๋าหน้าอก, ใช้โหมดสั่นบ่อยมากหรือตลอดเวลา, ใช้โทรศัพท์มากกว่า 12 ชั่วโมงต่อวัน
• 61% ของจำนวนผู้ที่ใช้พยายามทำให้อาการหาย โดยวิธีแก้คือขยับ ย้ายเครื่องหรือเลิกใช้โหมดสั่น
• ผู้วิจัยเชื่อว่าปัญหาอาจเกิดจากการที่สมองวิเคราะห์การรู้สึกสับสน เพราะสมองกำลังอยู่ในโหมด "รอโทรศัพท์" จึงทำให้รู้สึกว่าแรงจากการขยับเสื้อ, กล้ามเนื้อหดตัวเป็นการสั่นแทน
• อาการนี้จะเรียกว่าเป็น "อาการหลอน" (Hallucination) ก็ได้
• สิ่งที่ไม่รู้คือ ทำไมเกิดขึ้นกับเด็กๆ, ทำไมบางที่ของร่างกายถึงเป็นมากกว่า

ได้มีโอกาสอ่าน Middle Ear Implant Systematic Review และนำเสนอในชั่วโมง Journal Club จึงขอสรุปและเอา PowerPoint มาแปะ เผื่อมีคนสนใจ

Middle Ear Implant - MEI คือ Implant ที่ฝังอยู่ในหูชั้นกลาง ทำหน้าที่เสริมจากหน้าที่ของกระดูกหู (Malleus, Incus, Stapes) โดยเป้าหมายของเครื่องพวกนี้กลับไม่ใช่เป็นเพื่อผู้ป่วย Conductive Hearing Loss เพียงอย่างเดียว กลับเป็นว่า Implant ส่วนใหญ่ได้รับ Indication ในผู้ป่วยที่เป็น Sensorineural Hearing Loss เนื่องจากข้อจำกัดของเครื่องช่วยฟังแบบเดิมๆ (Conventional Hearing Aid - CHA) ที่ต้องสวมในหูชั้นนอก ที่ไม่สามารถใช้ในผู้ที่มีความผิดปกติของหูชั้นนอก หรือผู้ที่อายว่าตัวเองต้องใส่ CHA โดยเจ้า MEI นี้จะไปสั่นกระดูกเหล่านั้นแทน โดยไม่ต้องผ่านตัวกลางอย่างอากาศที่อยู่ในหูชั้นนอกแบบ CHA ทั่วไป

โดยปัจจุบันมีเครื่องที่มีรายงานเปรียบเทียบกับ CHA อยู่ประมาณ 5 ยี่ห้อ คือ

• Vibrant Soundbridge
• Middle Ear Transducer
• SOUNDTEC
• Esteem Envoy
• Rion

ที่นิยมขายๆ อยู่น่าจะเป็นของ Vibrant Soundbridge และ Esteem Envoy กล่าวโดยสรุปจาก Systematic Review แล้วพบว่าส่วนใหญ่จะดีทัดเทียม หรือดีกว่า Hearing Aid แบบธรรมดา และผู้ป่วยมักจะชอบแบบนี้มากกว่าของเดิม (ซึ่งก็ต้องคิดไว้ก่อนว่าอาจจะเป็น Selection Bias เอาแต่คนไม่ชอบ HA แบบเดิมๆ มาเข้า Study) นอกจากนี้เรายังไม่มีข้อมูลในแง่ของ Long Term ก็คงจะต้องดูต่อไป

การถ่ายภาพคนไข้เพื่อนำเสนอในเชิงวิชาการนั้นโดยทั่วไปจำเป็นจะต้องมีเอกสารบอกกล่าวกับคนไข้ก่อน แต่สำหรับฟิล์ม Xray หรือภาพถ่ายชิ้นเนื้อนั้นอาจไม่จำเป็นทีเดียวนัก

นโยบายของวารสารทางการแพทย์หลักๆ นั้นไม่ได้จำเป็นจะต้องได้รับเอกสารบอกกล่าวในกรณีที่เป็นรูปที่ไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นของใคร เช่นนโยบายของ BMJ นั้นได้กล่าวไว้ว่ารูปต่างๆสามารถใช้ได้ถ้าเกิดว่าไม่สามารถบ่งบอกได้ว่ารูปนั้นๆ เป็นของใคร และนโยบายของ NEJM นั้นกล่าวเพียงแค่ว่าถ้ามีรูปที่สามารถบ่งบอกได้ว่าเป็นใคร ผู้ป่วยจะต้องเซ็นชื่อก่อนถึงจะนำมาเผยแพร่ใน NEJM ได้

สำหรับใน HIPAA ซึ่งมีแนวทางปฏิบัติด้านความเป็นส่วนตัวนั้นได้กลาวว่าจะต้องไม่มี 18 อย่างนี้อยู่ในรูปถ่าย ถึงจะใช้เผยแพร่ทางการศึกษาได้ (ตัวหนาน่าจะเป็นอันที่เจอได้บ่อย)

1. ชื่อ
2. ที่อยู่ที่ละเอียดกว่ารัฐ (ในไทยน่าจะใช้แค่ ภาคเหนือ ภาคอิสาน)
3. วันที่ หรือเดือน (ยกเว้น ปี) ที่เกี่ยวข้องทั้งหมด รวมทั้งคนที่อายุ 90 ขึ้นไปให้เขียนแค่ว่าอายุมากกว่า 90
4. เบอร์โทรศัพท์
5. เบอร์แฟกซ์
6. เบอร์อีเมล
7. หมายเลขประกันสังคม
8. หมายเลขเวชระเบียน
9. หมายเลขของ Health Plan Beneficiary
10. หมายเลขบัญชี (ไม่แน่ใจว่าหมายถึงอะไรกันแน่)
11. หมายเลข Certificate/License
12. หมายเลขป้ายทะเบียนรถ
13. หมายเลขของเครื่องมือต่างๆ
14. URL
15. IP address
16. ลายนิ้วมือหรืออะไรก็ตามที่ใช้บ่งบอกตัวแทนบุคคลในลักษณะเดียวกัน
17. ภาพใบหน้าตรงหรือใกล้เคียงกัน
18. หมายเลขอื่นใดที่สามารถบ่งบอกตัวได้

ที่มา:  Clinical Cases and Images blog by Dr. Ves Dimov